အမေ့ရွာ၊ အမေ့ကမ္ဘာ

အမေ နေမကောင်းတော့ စစချင်း ဪ...ဒီသားတွေနှယ် အနေဝေးလှချည့်၊ ဖြစ်ဖြစ်ချင်း မရောက်နိုင်ဘူးပေါ့။ ချက်ချင်း ပြေးလိုက်သွားတာ။ သားမျက်နှာမြင်တော့ အမေ့မျက်နှာက ရုတ်ချည်း ရွှင်သွားတာများ။ ဘာမှ မလုပ်ပေးရသေးပေမယ့် ဒီလောက်နဲ့တင် အမေဟာ ပြုံးပျော်နေတော့တာ။

ညဖက်တွေ အပေါ့အလေးသွားလို့ အဆင်မပြေရင် ကျနော် မိန်းကလေးတယောက်သာ ဖြစ်လိုက်ချင်တော့တယ်။ အစ်မ တစ်ဝမ်းခွဲက အားလုံး လုပ်ပေးပေမယ့် သားဖြစ်နေတော့ တချို့ဟာတွေ ဝင်မပါနိုင်ပြန်ဘူး။ အမေကလည်း သားဆိုတော့ သဘာဝစိတ်ကြောင့်ထင်ရဲ့၊ တချို့ဟာတွေ အားနာပုံရတယ်။

အဲ... အမေက ကျောင်းအုပ်ဆရာမကြီးဆိုတော့ စကားတော့ အနည်းနဲ့အများ ပြောတတ်တယ်။ များတယ်လို့တော့ မဆိုသာဘူး။ ခု ကုတင်ပေါ်ထိုင်၊ လှဲရင်း လာသမျှ လူနာမေးတွေကို ထိုင်ပြောနေတတ်တာ။ ရောဂါပျောက်သွားသလားတောင် မှတ်ရ။ လူနာမေးတွေကလည်း ကြည့်ဦး၊ ဘေးက တခြားလူနာတွေတောင် အားနာရမယ်။ တခါတခါ လူနာလာမေးရင် ရွာလုံးကျွတ်ကိုး။ 

ရွာလုံးကျွတ်ဆိုရအောင်လည်း တရွားလုံးက သူ့တပည့်တွေချည်းပဲဗျ။ နှစ် ၃၀ လောက်ဒီရွာမှာ ဆရာမ ဖြစ်၊ နေထိုင် လာခဲ့တော့ တရွာလုံး သူ့တပည့်ချည်းပဲ။ ရွာမှာ ငမိုက်ငဆိုးငမူးတွေကို ဥက္ကဌတို့၊ အုပ်ချုပ်ရေးမှူးတို့ဆိုတာ မနိုင်တော့ တချို့ကောင်တွေ ဒီအတိုင်း လွှတ်ထားရတာ။

တစ်ဖက်ရွာကလူ ကျနော်တို့ ရွာ အရက်လာသောက်ရင် ကျနော်တို့အိမ်ရှေ့က ဖြတ်ပြီး သူ့ရွာပြန်ရတယ်။ တဖက်ကနေမူးရူးပြီး "ဘယ်ခွေးမှ လူမထင်ဘူးကွ" လို့ အော်ဆဲလာတာ။ အဲ...အိမ်ရှေ့ရောက်လို့အမေ့ကို မြင်ရင် ချက်ချင်း လေသံပြောင်းပြီး "ဆရာမကြီး စားပြီးပြီလားခင်ဗျ၊ ကျနော် မမူးသေးပါ ခင်ဗျ" ဆို ဖြစ်သွားရော။

အမေက "သွားသွား စောစော ပြန်။ လိမ်လိမ်မာမာ နေ" စသဖြင့် ပြောလိုက်ရင် ငြိမ်ကုတ်သွားတာ။ အဲ... ၄ အိမ်ကျော်လောက် ရောက်လို့ အမေ့ မမြင်တော့ရင် "ဘယ်လူမှ ခွေးမထင်ဘူး" လို့ အော်သွားပြန်ရော။ 

တခါသား နှစ်အိမ်ကျော်က လူတယောက် မူးရူး၊ အိမ်ကို ဓားနဲ့ခုတ်၊ သူ့အမေကို ထိုးမယ်၊ ကြိတ်မယ်လုပ်၊ ဆွဲမနိုင်ဖြစ်နေတာ။ ဟိုလူ ဆွဲ မရ၊ ဒီလူ ဟဲ့ မရ။ လက်ထဲမှာလည်း ဓါး ၄  လက်လောက် ကိုင်ထားသေးတယ်။ အမေရောက်သွားတော့မှ “ကဲကဲ ဓါးတွေချလိုက်တော့၊ ဒီလိုလုပ်ရသလား" လှမ်းပြောတော့ ကျနော့်အမေကိုလည်းမြင်ရော ဓါးတွေကို ဘေးမှာချ "ကျနော် မှားပါတယ် ဆရာမရယ်၊ မလုပ်တော့ပါဘူး" ဆိုပြီး ထိုင်ကန်တော့တာ။ ဒီလိုမျိုး။

ဒီလိုရွာ တစ်ရွာလုံးနဲ့ နေတော့ အမေဟာ ဒီရွာကို ဘယ်စွန့်ချင်ပါ့မလဲလေ။ ရန်ကုန်တခေါက်လောက် ခေါ်ရင်တောင် ငြင်းချင်တာကိုး။ အမေဟာ အမေ့ရွာ၊ အမေ့ကမ္ဘာကို ဘယ်စွန့်ချင်ပါ့မလဲ။ 

အမေ အမြဲပြောတတ်တဲ့စကားရှိတယ်...အမေ့အမေ ကျနော်တို့အဖွားက ပြောဖူးသတဲ့ "သားသမီးတွေ ပညာတတ်လေလေ၊ မိဘတွေနဲ့ ဝေးလေလေပဲ" တဲ့။