သေနတ်နဲ့ ပစ်သတ်ခဲ့သူ ‘တက်ဆုယ ယာမဂါ့မိ’ ဟာ အာဘေးရဲ့ နိုင်ငံရေးရပ်တည်ချက်ကို မကြိုက်လို့ မဟုတ်သလို ငွေပေးစေခိုင်းလို့ လုပ်ကြံခဲ့တာလည်း မဟုတ်ပါ။ ဆိုရရင် ကိုးကွယ်ရာ ခရစ်ယာန် ဘုရားကျောင်း လွှမ်းမိုးမှုကြောင့် ဖြစ်ပေါ်လာတဲ့ ဆင်းရဲမွဲတေမှု ဖိအားကနေ ကမ္ဘာသိ အထင်ကရ နိုင်ငံရေးသမား၊ ဝန်ကြီးချုပ်ဟောင်းကို သတ်ပစ်တဲ့အထိ ဖြစ်ခဲ့တယ်လို့ ဆိုရမှာပါပဲ။
အမြဲ လျှောက်နေကျ ဒီလမ်းက သိပ်ရှည်လှတယ်ရယ် မဟုတ်ပါဘူး။ ဆိတ်ငြိမ်နေတာရယ်၊ လူသွားလူလာ ကျဲတာရယ်၊ ကားဖြတ်လေ့ မရှိတာရယ်။ လမ်းထဲက တိုက်ခန်းတွေဆီက အသံတွေကလည်း ငြိမ်တယ်။
အမေဟာ ဘယ်လို စိတ်မျိုးနဲ့ သူ့သားတွေ မွေးနေ့တိုင်း မပျက်မကွက် အလှူတခု ပြုနိုင်ခဲ့ပါလိမ့်။
တကယ်တော့ အမေ့ကို ဖက်ထားချင်တဲ့စိတ်ပေါ့၊ အဖက်ခံထားချင်တဲ့စိတ်မျိုးလို့ ထင်တာပဲ။ အဲ့ဒီလိုမျိုး။ ဒီနိုင်ငံ၊ ဒီယဉ်ကျေးမှုနဲ့ကျ အံမဝင်တော့... "ဟ ဒီကောင် ဒီအရွယ်ကြီးရောက်နေပြီ" အစချီပြီး ပြောကြမှာ။ မြင်ရတာလည်း သိပ် ဘဝင်ကျချင်စရာရှိမှာမဟုတ်ဘူး။
ရခိုင့်နိုင်ငံတော်ဟာ ဘာသာရေး၊ လူမျိုးရေးကို အဓိကဦးစားမပေး၊ ခွဲခြားမှု မရှိတော့တော့ဘဲ "ရခိုင်နိုင်ငံသားသာအဓိက" ဆိုတဲ့မူကို ကျင့်သုံးခဲ့တာ ကြာခဲ့ပြီ မဟုတ်ပါလား။
