အခန်း (၂) မှ အဆက်...
လန်ယုကို ကျွန်တော့် ဘေးက ခုံမှာထိုင်ခိုင်ပြီး ကျွန်တော်ဟာ ဘိလပ်မြေရောင်ထနေတဲ့ အဆေက်အဦတွေနဲ့ ပေကျင်းမြို့ဟောင်း ကျဉ်းမြောင်းပြီး လေထန်တဲ့ လမ်းကြားတွေဟာ တစ်ခုနဲ့ တစ်ခု ရောယှက်နေပုံရတဲ့ လမ်းတွေထဲ ကားကို မောင်းလို့နေပါတယ်။ အဲဒီအချိန်တုန်းက ပေကျင်းမှာ ကိုယ်ပိုင်ကားဆိုတာ နည်းနည်းပဲရှိပါသေးတယ်။ ညနေခင်းက စောနေသေးတော့ မဆုံးနိုင်လောက်အောင် ရှည်လျားတဲ့ စက်ဘီးတန်းတွေ ပေါ်က အလုပ်သမားတွေကို မြင်နေရပါတယ်။ စက်ဘီးတွေဟာ ကျိုင်းကောင်တွေ စုဝေးပြုံတိုးနေသလိုပါပဲ။ ကျွန်တော် ညာဘက်ကို ကြည့်လိုက်တော့ ကျွန်တော်တို့ ပေကျင်းဘူတာကို ကျော်လာတာတွေ့ရပါတယ်။ မြင်တွေ့ရတာ ကသောင်းကနင်း ဖြစ်နေတဲ့ မြင်ကွင်းပါပဲ။ ကျေးလက်ဘက်ကနေ ရွှေ့ပြောင်းလုပ်သားအများစု ပါဝင်တဲ့ လူသစ်ရာပေါင်းများစွာဟာ အဝတ်အစားတွေ ဒါမှမဟုတ် သူတို့ လက်ပွေ့ရောင်းချလိုတဲ့ ပစ္စည်းတွေ ထည့်ထားတဲ့ အထုပ်တွေပေါ်မှာ ထိုင်နေ၊အိပ်နေကြပါတယ်။ တခြားသူတွေကလည်း ထွက်ပေါက်မှာ လှည့်လည်သွားလာရင်း သူတို့ရဲ့ နေလောင်နေတဲ့မျက်နှာပေါ်မှာ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိဖြစ်နေတာတွေ ပေါ်လွင်နေပါတယ်။
ကျွန်တော့် ဘေးက ခုံမှာ ထိုင်လိုက်လာတဲ့ လန်ယု အပြင်က လူတွေ လိုက်ကြည့်လို့နေပါတယ်။ အင်ပီရီယယ်မှာ သူ့ကို ကျွန်တော်က စကားပြောအောင် ကြိုးစားခဲ့ပေမယ့် ခုထက်ထိလည်း ဘာမှမပြောသေးပါဘူး။ ကျွန်တော် သူ့ကို ခဏခဏ လှည့်ကြည့်မိတယ်။ သူဟာ လက်ပိုက်ထိုင်ပြီး ပြတင်းပေါက် အပြင်ဘက်ကို ကြည့်လို့နေတယ်။ လမ်းဘေးလျှောက်သူ လူတစ်စုဟာ ကားလမ်းပေါ်ပြေးတက်လာတယ်။ ကျွန်တော် သူတို့ကို တိုက်မိမလို ဖြစ်လို့သွားတယ်။ ကျွန်တော် စီယာတိုင်ကို တင်းတင်းကိုင်ပြီး အရှိန်မြှင့်တင်လိုက်တယ်။ သူဘာတွေ ခံစားနေလဲ ခန့်မှန်း မရနိုင်ပါဘူး။
နောက်ထပ် မိနစ်နှစ်ဆယ်မှာ ကျွန်တော်တို့ သွားမယ့်နေရာကို ရောက်ပါတယ်။ ကန်းထရီးဘရားသား ဟိုတယ်ပါ။ ချောင်ယန် ခရိုင်မှာ ရှိတာပါ။ လျူကျန်က လန်ယုကို စတွေ့ခဲ့တဲ့နေရာနဲ့ သိပ်မဝေးပါဘူး။ ကျွန်တော် ဒီမှာ နေ့၊ည အချိန်မရွေး တစ်ကိုယ်ရည်အသုံးပြုနိုင်ဖို့ ဇိမ်ခံလူနေဆွိ ခန်းတစ်ခန်းကို ရေရှည်ငှားထားပါတယ်။ ကျွန်တော် ကားကိုရပ်လိုက်ပြီး ကားပါကင် မြောက်ဘက်မှာ ရှိတဲ့ ဟီးဟီးထနေတဲ့ အဆောက်အဦရဲ့ ဝင်ပေါက်ဘက်ကို ခပ်သွက်သွက်လျှောက်လာခဲ့ပါတယ်။ လန်ယုဟာ ကျွန်တော့်နောက်ဘက်မှာ ခြေလှမ်းတော်တော်ပြတ်ကျန်ခဲ့ပါတယ်။ ဝင်ပေါက်ကို ရောက်တော့ နောက်မှာ လန်ယုပါမပါဆိုတာကို ပြန်မကြည့်ပဲ ဧည့်ခန်းကို ဖြတ်လျှောက်လိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တော့်ကို မှတ်မိနေတဲ့ ဝန်ထမ်းတစ်ယောက်ယောက် မြင်သွားမှာကို ကျွန်တော် မလိုချင်ပါဘူး။ စီးပွားရေး လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်တစ်ယောက်ယောက် မြင်သွားရင် ပိုတောင်ဆိုးသွားပါဦးမယ်။
ဆယ်လွှာမှာရှိတဲ့ ကန်တုံစတိုင်စားသောက်ဆိုင်ကို ဓာတ်လှေကားနဲ့ တက်လိုက်ပါတယ်။ အေးစက်နေတဲ့ ဓာတ်လှေကားရဲ့ သတ္တု ခန်းထဲမှာ မတ်တပ်ရပ်နေချိန်မှာ ရှေ့မှာရှိတဲ့ ငွေရောင် တံခါးမှာ ဝိုးတဝါးအရိပ်ထင်နေတဲ့ လန်ယုရဲ့ ပုံရိပ်ကို ကြည့်နေမိတယ်။ ကားပေါ်မှာ စကား နည်းနည်းတောင် မပြောဖြစ်ခဲ့တာဟာ ဆိုးတာပါပဲ။အခု ပုခုံးချင်း ယှဉ်ရပ်နေပြီး လေးဘက်ပိတ်ဓာတ်လှေကားက အသံမြည်နေချိန်မှာ တိတ်ဆိတ်မှုက ကျွန်တော့်ကို သတ်နေပါပြီ။ ကျွန်တော် ခေါင်းကို စောင်းပြီး သူ့ကို လှည့်မကြည့်မိအောင် မနည်းထိန်းနေရပါတယ်။
စားသောက်ဆိုင်ရဲ့ စားသောက်ခန်းဟာ ဧရာမ အကျယ်ကြီးပါပဲ။ မီးရောင်ကလင်းထိန်းနေပါတယ်။ လာချပေးတဲ့ အစားအသောက်တွေက ဘာမှမထူးခြားပါဘူး။ ဒါပေမယ့် တစ်ဖက်ခန်းမှာရှိတဲ့ ပြင်သစ်နဲ့ အီတလီစားသောက်ဆိုင်တွေက ဈေးကြီးတာတွေထက်တော့ အများကြီး သာပါသေးတယ်။ ကျွန်တော် ဥရောပအစားအစာတွေကို မုန်းပါတယ်။ ကျွန်တော့်အတွက်တော့ ဥရောပအစားအစာက ခရမ်းချဉ်သီးနဲ့ ချိ့စ်တွေ ပုံထားတာကလွဲလို့ ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး။
ကျွန်တော်တို့ ထိုင်လိုက်တော့ ကျွန်တော် စမေးလိုက်တယ်။
“မင်း အသက်ဘယ်လောက်ရှိပြီလဲ”
“ဆယ့်ခြောက်နှစ်။ ဆယ့်ခုနစ်နှစ်ပြည့်တော့မယ်”
“ကောလိပ်ကို ဘာ့ကြောင့် ဒီလောက်စောပြီး တက်ရတာလဲ။ ငါ့တုန်းက ဆယ့်ကိုးနှစ်ပြည့်ခါနီးမှ တက်ခဲ့ရတာ”
“ကျွန်တော်က ကျောင်းကို တစ်နှစ်စောပြီး တက်ခဲ့တာ။ ပြီးတော့ အတန်းတစ်တန်းလည်း ကျော်တက်ခဲ့တယ်”
“မင်း ဘယ်နယ်ကလဲ” လို့ ကျွန်တော် မေးခွန်းတွေ စီတန်းမေးလိုက်တယ်။
“ကျင်ကျန်းကပါ”
အံ့သြသွားမိတယ်။ ကျင်ကျန်းဟာ ဗဟိုဆိုဗီယက်အာရှ နယ်စပ် ပြည်နယ်ပါ။ အဲဒီမှာ ဝေဂါလူမျိုးတွေက ဘာသာစကားတစ်မျိုးကို အသုံးပြုကြတယ်။ ကျွန်တော် သိသလောက် လက်တွေ့ကျကျဆိုရင်တော့ အဲဒီနေရာဟာ တစ်ခြားကမ္ဘာတစ်ခုပါပဲ။ လန်ယုဟာ လူမျိုးအားဖြင့် တရုတ်လူမျိုးဆိုတော့ သူ့မိဘတွေဟာ အဲဒီလောက်ဝေးတဲ့ နေရာကို ရောက်နေတာ ဘယ်လောက်တောင် ရှိပြီလဲမသိဘူး။
သူ စကားပြောနေတုန်း ကျွန်တော် သေချာ အကဲဖြတ်ကြည့်မိတယ်။ အပြုံးတစ်ခုမှ မတွေ့ရသေးဘူး။ ဒါပေမယ့် သူ ကျွန်တော့်ကို သေသေချာချာနားထောင်နေတာကို သတိပြုမိတယ်။ သူ့အပြုအမူက နုညံ့ပေမယ့် သဘာဝကျတယ်၊ဟိတ်ဟန်မရှိဘူး။ အခိုက်အတန့် တစ်ခုထိ သူ့အကြောင်းကို တိတိပပ ခန့်မှန်းလို့ မရနိုင်ဘူး။ ကျွန်တော့်ကို စိတ်လက်မသက်မသာ ဖြစ်စေတာကတော့ သူ့ကို ဆုပ်ကိုင်ဖျစ်ညှစ်နေတဲ့ စိုးရိမ်ပူပန်မှုတွေပါပဲ။ ဘာ့ကြောင့်လဲဆိုတာကိုတော့ ကျွန်တော် စိတ်မဝင်စားပါဘူး။ ကျွန်တော် စဉ်းစားနေနိုင်တာဆိုလို့ သူ့ကို အိပ်ယာထဲရောက်အောင် ဘယ်လို ခေါ်ရမလဲဆိုတာပါပဲ။
“ပေကျင်းက ဘိုလဲ” လို့ ကျွန်တော် အမြန်ပြောလိုက်တယ်။ ‘ဘယ်လို’ ဆိုတာကို ဘိုလို့ တစ်လုံးထဲ ပြောလိုက်မိတယ်။
“ဟမ်” သူ့မျက်နှာရဲသွားတယ်။ သူ ကျွန်တော့်ရဲ့ ပေကျင်းလေယူလေသိမ်းကို နားမလည်နိုင်ဘူး။
ကျွန်တော် ရယ်လိုက်တယ်။ “ငါ ဒီကို ရောက်ခါစတုန်းကလည်း ဒီကလူတွေ ပြောတာကို နားမလည်နိုင်ခဲ့ဘူး။ အထူးသဖြင့် ယောကျ်ားလေးတွေ ပြောတဲ့ ပုံစံပေါ့။ ယောကျ်ားသံတွေက ဗလုံးဗထွေးတွေနဲ့။ ရယ်ဖို့ကောင်းတယ်” လို့ ကျွန်တော့် ကျောင်းတုန်းက အခန်းဖော် ဖန်ကျန်းပြောခဲ့တာကို ကျွန်တော် ပြန်ပြောလိုက်တယ်။ သူက နယ်မြို့သေးလေးတစ်မြို့ ကလာခဲ့တာပါ။ ပေကျင်းသားတွေ စကားပြောပုံကို သူမုန်းတယ်။ ကျွန်တော်က ပေကျင်းမှာ မွေး၊ပေကျင်းမှာကြီးလာခဲ့တာပါ။ ဒါပေမယ့် အဲဒီအကြောင်းကို လန်ယု သိစရာမလိုပါဘူး။ ကျွန်တော့်မှာ တခြားမြို့ကြီးသားတွေအများစုမှာရှိတတ်တဲ့ နယ်ကလူတွေထက် သာတယ်ဆိုတဲ့ စိတ်မျိုး ကျွန်တော့်မှာ ရှိတယ်လို့ သူ့ကို မထင်စေချင်ဘူး။
လန်ယုနှုတ်ခမ်း တွန့်သွားတယ်။ အတင်းလုပ်ယူရတယ်ဆိုသည့်တိုင် အဲဒါကို ကျွန်တော်က အပြုံးတစ်ခုအဖြစ် မြင်ယောင်မိတယ်။
ဟင်းတွေရောက်လာတော့ ကျွန်တော်ဟာ ဟင်းသီးဟင်းရွက်တွေကို မတို့မထိသလောက်တောင် ဖြစ်ပေမယ့်ထမင်းကြော်အပြည့်ကြီး နှစ်ပန်းကန်လောက် ကို အားပါးတရစားလိုက်မိတယ်။ သူဟာ ဗိုက်တော်တော် ဆာနေပုံပါပဲ။ ကျွန်တော် စကားဆက်ဖို့ ကြိုးစားနေမိတယ်။
“မင်းက ဗိသုကာ တတ်နေတာလား။ ကောင်းတယ်။ ဗိသုကာ ပညာနဲ့ မင်း ပိုက်ဆံအများကြီးရှာလို့ရတယ်။ ငါကျောင်းတက်တုန်း ဗိသုကာ တက်တဲ့ သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်ရှိတယ်။ ငါတို့ တတိယနှစ်ရောက်တော့ သူတို့နှစ်ယောက်ဟာ ံကုမ္ပဏီကြီးတစ်ခုက လူတွေကို ဒီဇိုင်းဆွဲပေးတာ ပိုက်ဆံအများကြီးရခဲ့တယ်။ ငါတို့လို ဝိဇ္ဇာတွဲယူတဲ့ ကောင်တွေကတော့ အမြဲမွဲနေတာပေါ့။ အဲဒီတော့ သူတို့နှစ်ယောက်ကို ငါတို့ အသားကုနု်မနာလိုဖြစ်ခဲ့ကြတယ်”
ကျွန်တော့် ကြိုးစားမှုတွေက အရာမထင်ပါဘူး။ ကျွန်တော် သက်ပြင်းချပြီး အောက်မှာပြန့်ကျဲနေတဲ့ မြို့ကြီးကို ကြည့်ရင်း လက်လျှော့လိုက်ရတော့မလားလို့ တွေးနေမိတယ်။ စားသောက်ဆိုင်က အထပ်တော်တော်မြင့်မြင့်မှာရှိတာဆိုတော့ ဟိုးဝေးဝေးမှာရှိတဲ့ တားမြစ်မြို့တော်က ပုံရိပ်မည်းမည်းကို လှမ်းမြင်နေရပါတယ်။ တားမြစ်မြို့တော်ဆိုတာ ဓာတ်တိုင်မီးတန်း ရှည်ရှည်လျားလျား အတန်းတွေနဲ့ ရှေးဟောင်း အနက်ရောင်ရင်ပြင်ပါ။ ကျွန်တော် ဘေလ်ရှင်းပြီး ထွက်လာခဲ့ပါတယ်။
စားသောက်ဆိုင် အပြင်ဘက်က စကျင်ကျောက် အေးအေးတွေကို ခြေနင်းမိတယ်ဆိုတာနဲ့ ကျွန်တော်က “ဘယ်တက္ကသိုလ်တက်နေတာလဲ” လို့ အကဲစမ်းမေးလိုက်ပြန်ပါတယ်။ ကျွန်တော် ဓာတ်လှေခါး ခလုတ်ကို နှိပ်လိုက်တယ်။ “မင်းရဲ့ မိဘတွေက မင်းကို ကျောင်းတက်ဖို့ ပိုက်ဆံမပေးဘူးလား”
ကျွန်တော့်ရဲ့ ရှေ့က မေးခွန်းတွေက သူ့ကို သံသယဖြစ်စေတယ်ဆိုရင် ဒီမေးခွန်းကတော့ သူ့ကို လုံးလုံးနှုတ်ဆိတ်စေပါတယ်။ လန်ယုဟာ ကျွန်တော်တို့ရှေ့မှာရှိနေတဲ့ ဓာတ်လှေကား တံခါးကိုပဲ ငေးကြည့်လို့နေပါတယ်။ သူဟာ ကျွန်တော့် မေးခွန်းကို ဖြေဖို့ တွန့်ဆုတ်နေတာလား ဒါမှမဟုတ် ဘာပြောရမလဲဆိုတာကို မဆုံးဖြတ်ရသေးတာလားဆိုတာကို ကျွန်တော် မခွဲခြားနိုင်ပါဘူး။ ကျွန်တော်တို့ ထမင်းစားတုန်းကလည်း သူဒီလို ဂနာမငြိမ် ဖြစ်ခဲ့တာကို သတိထားမိသေးတယ်။ သူ လျူကျန်းကို ပြောခဲ့တာတွေ အမှန်ပဲလားဆိုတာကို ကျွန်တော် တွေးနေမိတယ်။ ကျွန်တော် သိသလောက်တော့ သူ့လိုကောင်တွေဟာ ငွေနဲ့ ဂုဏ်သိက္ခာရှိတဲ့ အသက်ပိုကြီးကြီး ဘဲတွေကျွေးတဲ့ ညစာကို စားရရင် ကံကောင်းတယ်လို့ ထင်ပြီး ပျော်ကြပါတယ်။ မပျော်ရင်လည်း မပျော်ဘူးပေါ့။ ကျွန်တော် ထပ်တွေးကြည့်တော့ သူ့ရဲ့ ကျောင်းသားဖြစ်တယ်ဆိုတဲ့ ဇာတ်လမ်းက အလကားပါပဲ။
ဓာတ်လှေကားရောက်လာတော့ ကျွန်တော့်အခန်းရှိရာ ဒုတိယထပ်ကို ဆင်းလိုက်ကြတယ်။ ဓာတ်လှေကားသံ တိုးတိုးညင်းညင်းနဲ့ အတူ လွန်ခဲ့တဲ့ ခြောက်လတုန်းက ဒီအခန်းကို နိုင်ငံခြားဘာသာတက္ကသိုလ်က ကောင်မလေးတစ်ယောက်ကို ခေါ်ခဲ့ဖူးတာကို ပြန်စဉ်းစားနေမိတယ်။ ကောင်မလေးက အပျိုစင်တော့ မဟုတ်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် သူ့ကိုယ်သူ ပိုက်ဆံနဲ့ရောင်းတာ ပထမဆုံးပါပဲ။ လန်ယုရဲ့ ဇာတ်လမ်းကလည်း အဲဒီလိုပဲဖြစ်ပါလိမ့်မယ်။
ဓာတ်လှေကားထဲမှာ ကျွန်တော် လန်ယုကို ကြည့်လိုက်မိတယ်။ သူဟာ အပြာရောင်ရင့်ရင့် ဘောင်းဘီနဲ့ အဖြူဗြောင် တီရှပ်ကို ဝတ်လို့ထားပါတယ်။ ဘောင်းဘီက ခြေမျက်စေ့ရောက်လောက်အောင်တိုပြီး အောက်ခြေမှာ အနားစတွေ ဖွာနေတာကလွဲလို့ ရိုးရိုးရှင်းရှင်း၊ သန့်သန့်လေးပါပဲ။ သူမတ်တပ်ရပ်နေတဲ့ ဓာတ်လှေကားထောင့် တစ်ဖက်ကနေ ကျွန်တော့်ကို သူ သတိထားကြည့်နေပါတယ်။ နုညံ့ပေမယ့် တစ်သမတ်ထဲ ကြည့်နေတာပါ။ ကျွန်တော် သတိထားမိတာကို သူသိပုံမရပါဘူး။
ကျွန်တော့် အခန်းကို ရောက်တော့ သူဟာ စားသောက်ဆိုင်မှာတုန်းကထက် ပိုလို့တောင် သတိထားနေပါတယ်။ သူတံခါးနားရောက်တော့ ရုတ်တရတ် ရပ်လိုက်ပါတယ်။ အဲဒါကြောင့် ကျွန်တော် တံခါး ပိတ်လို့တောင်မရတော့ပါဘူး။ သူက အထဲဝင်ဖို့ ဖိတ်တာကို စောင့်နေပုံပါပဲ။
“ထိုင်ပါ” လို့ ကျွန်တော် ပြောလိုက်တယ်။ “ဒါက ဧည့်ခန်းလေ။ထမင်းစားခန်းက ဟိုဘက်မှာ။ အိပ်ခန်းက ဟိုဘက်မှာ”
လန်ယု အခန်းဝမှာပဲရှိနေတုန်း။
ကျွန်တော် တီဗီကိုဖွင့်ပြီး အဝေးထိန်းခလုတ်ကို သူ့ဆီပေးလိုက်တယ်။ “ရော့။ လိုင်းတွေ အများကြီးပဲ။ ကေဘယ်တီဗီလေ”
လန်ယုဟာ အခန်းဝမှာ ကျောက်ရုပ်လိုရပ်နေတုန်းပါပဲ။ ကျွန်တော် ရေချိုးခန်းဘက်သွားရင်း သူ့ကို နောက်လှည့်ပြန်ကြည့် ပြုံးပြလိုက်တယ်။ ရုတ်တရတ် ကျွန်တော် အသံကြားလိုက်ရတယ်။
“ဒါရိုက်တာ။ ဒါရိုက်တာ ချန်”
စကားလုံးတွေ ဗလုံးဗထွေး ထွက်ကျလာတယ်။ လန်ယုရဲ့ မျက်နှာနီရဲနေပါတယ်။ သူဟာ စကားပြောဖို့ သတ္တိ တော်တော် မွေးယူလိုက်ပုံရတယ်။ “အစ်ကို့ရဲ့ ကုမ္ပဏီမှာ ကျွန်တော် အလုပ်လုပ်လို့ ရနိုင်မလား”
“လျူကျန်းက မင်းကို ဘာပြောထားလဲ။ လျူကျန်းနဲ့ စကားမတူမှာစိုးလို့။ မူလအစီအစဉ်ကို မပျက်စေချင်ဘူး။ပြီးတော့ မူလအစီအစဉ်က ဘာမှန်းလဲမသိဘူး။ လျူကျန်းနဲ့ တိုင်ပင်ခဲ့ဖို့ မေ့သွားတယ်”
“သူကပြောပါတယ်။ အစ်ကို့ ကုမ္ပဏီမှာနေ့တစ်ဝက် အလုပ်လုပ်ဖို့ လူမခေါ်ဘူးတဲ့။ ကျွန်တော်က နေ့ဘက်ဆို ကျောင်းတက်ရပါတယ်။ ဆိုတော့ ကျွန်တော်က ညပိုင်းပဲ အလုပ်လုပ်နိုင်မှာပါ။ လျူကျန်း က လူကိုယ်တိုင်မေးကြည့်လို့ပြောပါတယ်” သူ ချက်ချင်းပဲ ထပ်ပြောပါသေးတယ်။ “ကျွန်တော် ညဘက် ဆယ့်တစ်နာရီအထိ အလုပ်လုပ်နိုင်ပါတယ်” ကျွန်တော်တို့ ကုမ္ပဏီဟာ အဲဒီအချိန်မတိုင်ခင် ပိတ်မှန်း သူသေသေချာချာ သိပုံရပါတယ်။
သူဟာ အရမ်းစိတ်အားထက်သန်နေတော့ ကျွန်တော် ရုတ်တရတ် အပြစ်ရှိသလို ခံစားရလာတယ်။ သူဟာ ကောင်းမွန်ပြီး အပြစ်ကင်းစင်တဲ့ကောင်လေးတစ်ယောက်ဖြစ်နိုင်ပါတယ်။
“မနက်ဖြန်အလုပ်လာဆင်း” လို့ ကျွန်တော် လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ ပြုံးပြီးပြောလိုက်ပါတယ်။
လန်ယု ပြုံးသွားတယ်။ သူပြုံးတာကို ပထမဆုံးမြင်လိုက်ရတာပါပဲ။ ချိုသာတယ်၊တောက်ပတယ်၊လှပတယ်။
အဲဒီတုန်းက စက်တင်ဘာပါ။ ဒါပေမယ့် လေထဲမှာ အပူရှိန်ရှိနေတုန်းပါပဲ။ နေ့တာကမယုံနိုင်လောက်အောင် တော်တော်ရှည်တယ်။ တရုတ်နိုင်ငံက အဲဒီနေရာမှာ ဆောင်းဦးကာလဆို နေရောင်က ညရှစ်နာရီထိ ရှိနေတုန်းပါပဲ။ ရှစ်နာရီဆို လိမ္မော်ရောင်တောက်တောက် နေရောင်ရဲ့ နောက်ဆုံး အလင်းတန်းတွေဟာ နွေရာသီနန်းတော်ကနေ မဟာတံတိုင်းအောက်ခြေထိ ရောက်နေတုန်းပါပဲ။ ရေချိုးသဘက်ကို ခပ်လျော့လျော့ ပတ်လို့ ခုံပေါ်မှာထိုင်ပြီး ကိုယ့်လိင်တံ ကိုယ် လက်နဲ့ ဆုပ်ညှစ်လို့ လန်ယုကို အိပ်ယာပေါ်ရောက်အောင် ဘယ်လို ခေါ်ရမလဲဆိုတာ စဉ်းစားနေမိပါတယ်။
ကျွန်တော် အလုပ်ခန့်လိုက်တဲ့ အတွက် လန်ယု စိတ်ဓာတ်တက်ကြွနေပါတယ်။ လစာက တစ်လ ယွမ် ၁၅၀။ သူ့ကို ရေချိုးမလားမေးတော့ ပထမတော့ တွန့်ဆုတ်နေပါသေးတယ်။ နောက်တော့ ချက်ချင်း ခေါင်းညိတ်ပြပြီး ဇိမ်ခံရေချိုးခန်းထဲ ဝင်သွားပါတယ်။ “ရေချိုးခန်းက အမိုက်စားပဲ” လို့ သူ မဝင်ခင်ပြောသွားပါသေးတယ်။ ကျွန်တော် ခုံကို ကျောမှီထိုင်ရင်း သူ့ရဲ့ ကိုယ်လုံးတီခန္ဒာကိုယ်ပေါ် ကျနေတဲ့ ရေသံတွေကို နားဆင်ရင်း ထူထဲပြီးနေပူစာခံထားတဲ့ ကျွန်တော့်ရဲ့ခြေထောက်တွေကို ကားလိုက်တာကြောင့် ရေချိုးသဘက်ဟာ ပေါင်နား ထိကျလို့လာတယ်။ရေချိုးခန်းတံခါး အဟလေးကနေ ရေငွေ့တွေကို ကြည့်ရင်း နောက်ဘာတွေဆက်ဖြစ်မှာလဲဆိုတာ တွေးရင်း ကျွန်တော် ပြုံးနေမိတယ်။
ယောကျ်ားတစ်ယောက်ကို ဖျားယောင်းရတာ မိန်းမတစ်ယောက်ကို ဖျားယောင်းရတာထက် အများကြီး ပိုလွယ်ပါတယ်။ အဲဒီအတွက် သံသယဖြစ်စရာမလိုပါဘူး။ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ကို ရေချိုးပါလားလို့ ကျွန်တော် ပြောလိုက်ရင် မကောင်းတာတစ်ခုခုကြံနေပြီလို့ ထင်မှာပါပဲ။ ဒါပေမယ့် လန်ယုကတော့ စိတ်လိုလက်ရ ဝင်သွားပါတယ်။ သူဝင်သွားတော့ ကျွန်တော်က အခန်းဝန်ဆောင်မှုဆီ ဖုန်းဆက်ပြီး ချိုပြီး ပြင်းမယ့် ပုလင်းတစ်လုံးမှာလိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တော် ဝိုင်နီတစ်လုံးမှာမလို့ပါပဲ၊ ဒါပေမယ့် စိတ်ပြောင်းပြီး ဝိုင်ဖြူပဲမှာလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကျွန်တော် အောက်စက်နဲ့ အပြာကားကြည့်တယ်။ အားလုံးကို ပြင်ဆင်ပြီးပြီ။ ကျွန်တော် ခုံမှာ ပြန်ထိုင်လိုက်တယ်။ ကျွန်တော် စောင့်ဆိုင်းနေတုန်း နှလုံးသားက တဒိတ်ဒိတ်ခုန်နေခဲ့တယ်။
နောက်ထပ် မိနစ်အနည်းငယ်အကြာမှာ လန်ယု ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လာတယ်။ သူ ရေချိုးခန်းထဲမဝင်ခင် ကျွန်တော် သူလက်ထဲထည့်ပေးလိုက်တဲ့ အပြာဖျော့ရောင် ညအိတ်ဝတ်စုံကို ဝတ်လို့လာတယ်။ ကျွန်တော် အခန်းမှာ ရေချိုးသဘက်နဲ့ ညအိတ်ဝတ်စုံတစ်စုံစီ အမြဲအပိုထားတယ်။ ညအိတ်ဝတ်စုံက သူ့အတွက် တော်တော်ပွနေတယ်။ ပုခုံးသားတွေ လျှောကျနေတယ်။ တွဲလောင်းကျနေတဲ့ အကျီလက်နှစ်ဖက်ကြောင့် သူဟာ ဟန်ခေတ်က မင်းမှုထမ်း နဲ့ တူနေစေတယ်။ သူ့နဖူးမှာ ပွပွရှုပ်ရှုပ်တွဲကျနေတဲ့ ဆံပင်တွေက စိုနေတုန်းပဲ။
“အေးဆေးပေါ့။ သောက်ဦး” လို့ပြောပြီး ဝိုင်ခွက်ထိုးပေးလိုက်တယ်။
လန်ယုဟာ ခွက်ကိုလှမ်းယုပေမယ့် မတ်တပ်ရပ်ပြီး ဘာဆက်လုပ်ရမှန်းမသိဖြစ်နေပုံရတယ်။
“ထိုင်လေ” သူ့အသက်ရှူတာကို ကြည့်ပြီး သူရေချိုးခန်းထဲ မဝင်ခင်ကထက် ပိုလို့ သက်သောင့်သက်သာ ဖြစ်လာတာကို ကျွန်တော် ပြောနိုင်တယ်။
လန်ယုက ထိုင်လိုက်ချိန်မှာ တီဗီမှာ ဝတ်လစ်စလစ် မိန်းကလေးတစ်ယောက်ဟာ နောက်ထပ်မိန်းကလေးတစ်ယောက်ရဲ့ ပူစီကို ယက်နေပြီး ကိုယ့်နို့သီးခေါင်း ကိုယ်ညှစ်ကာ အော်ညဉ်းနေတာ တွေ့သွားတယ်။ ထိတ်ထိတ်ပြာပြာဖြစ်တဲ့ ပုံစံ သူ့မျက်နှာမှာ ပေါ်လာတယ်။ တီဗီရှေ့မှာထိုင်ပြီး ဝိုင်ခွက်ကို တင်းတင်းဆုပ်လို့ ရှော့ခ်ဖြစ်ပြီး မလှုပ်မရှက်ဖြစ်လို့နေတယ်။ သူ့ဘဝမှာ ဒါဟာ ပထမဆုံး အပြာကားကြည့်ဖူးတာဖြစ်လိမ့်မယ်ဆိုတာ ကျွန်တော် ပြောရဲတယ်။
“အပြာကားအရင်ကကြည့်ဖူးလား” လို့ ကျွန်တော် မေးလိုက်တယ်။
သူ ခေါင်းခါတယ်။ တီဗီကနေ သူ့မျက်လုံးမခွာဘူး။
“ရည်းစားရှိလား”
တိတ်ဆိတ်။
“ရည်းစားရှိလား” ကျွန်တော် ထပ်မေးလိုက်တယ်။
“မရှိဘူး” သူ့အသံထဲမှာ သတိထားတဲ့ပုံပါလာတယ်။ သူ့မျက်နှာ နီရဲလာတယ်။ သူ့လိင်တံ ငေါက်ခနဲဖြစ်လာတာကို ညအိတ်ဝတ်စုံကနေ အတိုင်းသားမြင်နေရတယ်။ ကျွန်တော် တီဗီကို ပိတ်လိုက်ပြီး သူ့နားကိုကပ်လိုက်တယ်။ လက်တစ်ဖက်က ညင်ညင်သာသာနဲ့ သူ့ရဲ့ ပေါင်ကြားထဲရောက်သွားတယ်။ သူက လက်ကိုဖယ်တယ်။ ကျွန်တော် ပြန်ထားလိုက်တယ်။
သူ့ပေါင်ကြားကို ကျွန်တော့်လက် တတိယအကြိမ်ရောက်သွားတော့ သူဟာ တီဗီကနေ အကြည့်ကို ခွာပြီး ကျွန်တော့်ကို ရှိုးတိုးရှန့်တန့် ကြည့်တယ်။
“မင်းကို ကူညီပေးပါရစေ” သူ့နားကို တိုးကပ်ရင်း ကျွန်တော် ပြုံးဖြဲဖြဲနဲ့ ပြောလိုက်တယ်။ ကျွန်တော် ညအိတ်ဘောင်းဘီကို အောက်ဆွဲချွတ်နေတုန်း သူဟာ စိတ်လှုပ်ရှားစွာနဲ့ ဝိုင်ကိုမော့သောက်တယ်။ သူ့လိင်တံက မကြီးလှပါဘူး။ သေးတယ်လို့လည်း မပြောနိုင်ဘူး။ သူဟာ မြောက်ပိုင်းသားတွေရဲ့ ပုံစံအတိုင်း ခန္ဒာကိုယ် တုတ်တုတ်ခိုင်ခိုင် ရှိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အသက်ငယ်သေးတာကြောင့် သူ့ပေါင်တံတွေက သွယ်နေတုန်းပဲ။ သူဟာ အသက် ဆယ့် ခြောက်နှစ်အရွယ်မှာ ပြည့်ပြည့်၀၀ မဖွံ့ဖြိုးသေးပါဘူး။
လန်ယုက ကျွန်တော့်ကို ထပ်ကြည့်ပြန်တယ်။ ဒီတစ်ကြိမ်မှာတော့ ရမ္မက်စိတ်တွေနဲ့ သူ့မျက်နှာနီရဲနေပါတယ်။ တိုးတိုးလျလျ တောင်းဆိုနေသလိုပါပဲ။ ကျွန်တော် ညဝတ်အကျီအပေါ်ပိုင်းကို ချွတ်လိုက်ပြီး သူကျောမှီလို့ရအောင် ရင်ဘတ်ကို အသာအယာတွန်းလိုက်တယ်။ လက်တစ်ဖက်ကသူ့ရဲ့ ပေါင်ကြားထဲမှာ လျှိုထားချိန်မှာ ကျန်တစ်ဖက်က သူ့ရဲ့ ပုခုံးပေါ်ကို တင်လို့ထားတယ်။ နောက်တော့ ကျွန်တော့်ရဲ့ လျှာက သူ့ရဲ့ ရင်ဘတ်ပေါ် ရွေ့လျားသွားပြီး သူ့ ရင်သားထိပ်တွေကို နမ်းလို့နေတယ်။ လက်တစ်ဖက်ကလည်း သူ့ရဲ့ ပုခုံးကို နှိပ်နယ်လို့ပေးနေတယ်။ သူဟာ ခုံကို ညှစ်လို့ နေတယ်။သူဟာ ကျွန်တော် လုပ်ဆောင်နေတာတွေကို ကြက်သေသေပြီး ကြည့်လို့ နေတယ်။
“အဆင်မပြေတာရှိရင် ပြောနော်” လို့ ကျွန်တော် ပြောလိုက်တယ်။ သူဟာ ကျွန်တော့်ကို တိတ်တဆိတ် ကြည့်လို့နေတုန်းပါပဲ။
ကျွန်တော် သိလာခဲ့တာတစ်ခုရှိတယ်။ အဲဒါကတော့ ယောကျ်ားဖြစ်ဖြစ်၊ မိန်းကလေး ဖြစ်ဖြစ်၊ ပါကင်ဖြစ်တဲ့ သူနဲ့ အိပ်မယ်ဆိုရင် နုညံ့ဖို့လိုအပ်တယ်။ ဒီအခိုက်အတန့်လေးကို သူတို့ရဲ့ တစ်ဘဝလုံးမှာ မှတ်မိနေပါလိမ့်မယ်။ နည်းမှန်ကမ်းမှန်လုပ်ရင်၊ သူတို့ ခင်ဗျားကို တစ်သက်လုံး နာခံနေလိမ့်မယ်။
လန်ယုရဲ့ နှုတ်ခမ်းဘက်ကို ရွေ့လိုက်ပြီး ကျွန်တော့်ရဲ့ လျှာနဲ့ သူ့နှုတ်ခမ်းကို ညင်ညင်သာသာ နမ်းလိုက်ပါတယ်။ ပထမတော့ သူ့နှုတ်ခမ်းတွေက စေ့နေပြီး တုန့်ပြန်မှု မ ရှိလှပါဘူး။ ဒါပေမယ့် နောက်တော့ သူ ပြန်နမ်းလာပါတယ်။ သူဟာ ဆိုဖာခုံထဲ ပိုချိုင့်ဝင်နေပြီး သူ့လက်နဲ့ ကျွန်တော့်ကိုပြန်ဖက်ထားပါတယ်။ သူ့အပေါ် ကျွန်တော် လိင်စိတ်ဖြစ်မိတာက သူ့ရဲ့ ခန္ဒာကိုယ် အနေအထားကြောင့် မဟုတ်ပါဘူး။သန့်ရှင်းပြီး ပါကင်မပျက်သေးတဲ့ မယိုယွင်း၊မပျက်စီးသေးတဲ့ ယောကျ်ားလေးဆန်မှုကြောင့်ပါ။ ဘာ့ကြောင့်လဲ ကျွန်တော် မသိပါဘူး။ ကျွန်တော့်ရဲ့ ပျောက်ဆုံးသွားတဲ့ လူငယ်ဘဝကြောင့်ဖြစ်နိုင်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့်လည်း အဲဒါကို အလုံးစုံ ပုံချလို့မရပါဘူး။ သူ့မျက်ဝန်းတွေနဲ့ ပက်သက်လို့ ပြောစရာ ရှိပါတယ်။ မမေ့နိုင်စရာပါပဲ။
ကျွန်တော် သူ့ကို ရူးရူးမူးမူး နမ်းပစ်လိုက်တယ်။ သူ့ခန္ဒာကိုယ်ရဲ့ တစ်လက်မမှ မကျန် ဆုပ်ကိုင်ရင်းနဲ့ နောက်ဆုံးတော့ သူ့ရဲ့ ဂျိုးဟာ ကျွန်တော့် လက်ထဲ ရောက်လို့လာတယ်။ ဒီတစ်ကြိမ်မှာတော့ ကျွန်တော့်ရဲ့ လက်ကို နေရာပိုတိုးလိုက်တယ်။ သူ့ဘောအောက်က ကတ္တီပါသားလိုဖြစ်နေတဲ့ အရေပြားအလွှာတွေကို ပွတ်သပ်နေလိုက်တယ်။ သူဟာ စိတ်လှုပ်ရှားမှုတွေနဲ့ ပြည့်လျှံလို့နေတယ်။ သူမျက်လုံးတွေ ပိတ်ထားတယ်၊ အသက်ရှူသံက ပိုကျယ်လာတယ်။သူ့မျက်နှာကတော့ တင်းနေဆဲပါပဲ။ သူ အရသာအရမ်းရှိနေတာကို ကွယ်ဝှက်ဖို့ ကြိုးစားနေပါတယ်။ နောက်တော့ သူ ကျွန်တော့် လက်မောင်းကို ကိုင်လာတယ်။ ဘာကြိုတင် သတိပေးမှုမှမရှိပဲ၊ ညဉ်းသံသဲ့သဲ့ ထွက်ရင်း၊ ပြီးသွားတယ်။
ကျွန်တော် ရယ်မိမတတ်ဖြစ်သွားတယ်။ သူ ဒီလောက်မြန်မြန် ပြီးလိမ့်မယ်လို့ ကျွန်တော် မထင်မိဘူး။
အဲဒီ ညမှာ ကျွန်တော်တို့ နောက်ထပ်နှစ်ကြိမ်မက ထပ်ကမြင်းကြသေးတယ်။ အခြေအနေက ဖြည်းဖြည်းချင်းတိုးတက်လာပြီး နောက်ဆုံးတော့ နှုတ်နဲ့ ဆက်ဆံမှုအဆင့်ထိ ရောက်လို့လာတယ်။ ကျွန်တော် သူ့ကို လုပ်ပေးတယ်။ သူကလည်း ကျွန်တော့်ကို ပြန်လုပ်ပေးတယ်။ ကျွန်တော် သူ့စအိုထဲထည့် ဆက်ဆံဖို့ ခွင့်မတောင်းခဲ့ပါဘူး။ အချိန်မှ မကျသေးတာ။
အယ်လ်ကိုဟော ကြောင့်လား၊ ပင်ပန်းနေတာကြောင့်လား ဒါမှမဟုတ် အသက်အရွယ်ကြောင့်လားမသိဘူး၊ လန်ယုဟာ တတိယအကြိမ်ပြီးပြီးချင်းမှာပဲ တစ်ခါထဲ အိပ်ပျော်လို့သွားတယ်။ သူအိပ်နေတုန်း သူ့ရဲ့ ငယ်ရွယ်နုပျိုချောတဲ့ မျက်နှာကို ကြည့်နေရင်း၊ လျူကျန်းကို ညစာ ဝယ်ကျွေးရမယ်လို့ ကျွန်တော်တွေးနေမိတယ်။
